Öncesinde kim olduğunu bilmiyordum… Babamla 27 yıl sonra telefonda tanıştım!

◊ Adadan geldin, soluğu stüdyoda aldın. Hiç adaptasyon süreci yaşamadın mı?

– Adadan döndüm, sonraki gün stüdyoya girdim. Adaptasyon süreci filan olmadı yani. Bana müziğin düzgün geleceğini düşündüm. Çok biçimim olmamasına karşın duygusal bir müzik yazasım geldi. Yarım saatte yazdım. Müziğin tamamı 1.5 saat içerisinde çıktı.

◊ Ne vakit yayınlanacak?

– Görüntü klibini çektik. İsmi “Kollarımda”. 9 Mayıs’ta yayınlanacak. Benden farklı bir şey duyacaklar, onun da heyecanı var üzerimde.

◊ Seni rap’çi kimliğinle değil, daha çok “Survivor” yarışmacısı olarak biliyoruz. Müziğe yük verecek misin?

– Ben rap yapmaya 2006’da başladım. O vakit rap bu kadar tanınan değildi. Azınlığa yapıyorduk bu müziği. Artık rap müzik kitlesi artınca, bende de yaptığım işleri duyurma isteği arttı. Evli ve çocuklu olduğum için daima müzik yapacağım diyemiyorum. Önceliğim ailem zira. Lakin rap’ten de kopamıyorum. Herhalde 80 yaşıma da gelsem, yazmaya devam ederim diye düşünüyorum.

Fotoğraflar: Murat ŞAKA

KENDİ POTANSİYELİME AYIP EDİYORUM DEYİP TOPARLANDIM

◊ Günümüzdeki rap dünyasını nasıl değerlendiriyorsun?

– Yeni devir rap müziklerini birinci duyduğumda “Ne yapıyorlar böyle” diyordum. Zira rap’in insanlara farklı tanıtıldığını düşünüyordum. Yeni biçim rap’e karşı önyargım vardı. Lakin ben de önyargılarımı kırıyorum bir halde. Hürmet duymak gerekiyor. Kulağa hoş gelen her şeyi seviyorum.

◊ “Survivor”a birinci defa 9 yıl evvel katılmıştın. Bu yıl ikinci sefer yarıştın. Ortadaki 9 yıl nasıl geçti senin için?

– Ben bir daha gidemem diye düşünüyordum. Birinci katıldığım “Survivor”dan döndükten 1 sene sonra babamla tanıştım. Onunla tanıştıktan sonra bir daha ada psikolojisini yaşayabileceğimi düşünmüyordum. Şöhretten, tanınmaktan da kaçtığım bir periyottu. Mental olarak yeterli hissetmiyordum. Ne vakit kendimle yüzleştim, kendi sorularıma karşılık vermeye başladım, toparlandım ve kendi potansiyelime ayıp ediyorum kanısıyla hem müziğe hem de televizyona döndüm.

◊ Babanla yıllar sonra tanıştığını söyledin. Nasıl bir süreçti ve ruhsal açıdan bu durumu nasıl yönettin?

– Çok uzun bir süreçti. Kabullenmem vakit aldı. Travma nedir, ben hayatımda bilmiyordum. Bana hiçbir şey ziyan veremez psikolojisiyle yaşıyordum. O yüzden bu türlü bir şeyle karşılaşınca, kabullenmem vakit aldı. Kendimle yüzleşmem, kabuğu atmam, o yarayı iyileştirmem gerekiyormuş. Hâlâ da bu durumu yüzde yüz atlatabilmiş değilim. Yani bence hiçbir sorun, büyük travmaların hiçbiri yüzde yüz atlatılamıyor. Kabulleniş olduğu vakit, hayat müspet istikamete hakikat akıyor.

◊ Bu hususla ilgili terapi aldın mı?

– Eşim Duygu’nun bana her gün sorduğu sorudur bu, “Neden terapi almıyorsun?” der. Terapiye karşı değilim lakin bunu kendim halletmek istiyorum. Kendi içimde bunu çözmek, bana daha büyük haz verecek. Ben hayatta şunu öğrendim; kimseyi suçlayamazsın. Herkesin kendi hayatı ve herkesin yanılgıları olabilir. Bu kişi anne de olabilir, baba da olabilir. İnsanlara düşman olmamayı öğrendim. En büyük şanslarımdan biri; ailemin ve kızımın olması.

YABANCI BİR NUMARA ARADI İNANILMAZ DERECEDE AĞLIYORDU

◊ Babanla 27 yıl sonra tanıştın ve o periyot “Adeta kaçırıldım” diye bir açıklama yaptın. Kaçırılma olayı nedir?

– Mecazen söylemiştim aslında… Şöyle anlatayım; annem üniversite için İngiltere’deydi. Orada babamla tanışıyor, evleniyorlar. Ben doğuyorum. Sonra ayrılma süreçleri oluyor. Annem okula gittiği için bana tek başına bakamıyor ve anneannem beni alıp İzmir’e götürüyor. Sonra annem de beni özlüyor ve İzmir’e geliyor. Baba tarafıyla beni görüştürmüyorlar.

◊ Babanın kim olduğunu sorduğunda ne diyordu annen?

– Sormuyordum. Fotoğrafları falan vardı, hiçbir vakit saklamadılar. Ancak “Niye görüşmüyoruz?” diye bile sormadım. Sanırım o hususa karşı kendimi kilitlemişim. Evlilik sürecimde annem “Babanın senin düğününü görmesi lazım” dedi. Sonra babama ulaşmaya çalıştı ancak Birleşik Krallık’ta yaşadığı için ulaşamadı. 2016’daki “Survivor” arkadaşlarımla bir gün meskende oturuyorduk.

Bir telefon geldi. Yabancı bir numara. Ben olağanda açmam yabancı numaraları, o an açasım geldi. Birinci konuşmamız o oldu. Telefon numarama bir biçimde ulaşmış. Karşımda inanılmaz derecede ağlayan bir adam vardı. Ben de güya baba olan benmişim üzere “Güçlü ol, sakin ol” diye kendisini sakinleştirmeye çalıştım. O denli bir psikolojiyle tanıştık yani. 1 ay sonra eşiyle birlikte Türkiye’ye geldiler. Hakikaten mükemmeller. İşin enteresanı, onların evlilik yıldönümüyle bizimki de tıpkı; 9 Temmuz. Değişik bir karma.

ANNEME DE BABAMA DA KIZAMIYORUM

◊ Ne hissettin babanı karşında görünce?

– Değişikti. Yengeç burcuyuz ikimiz de. Ona baktığım vakit büyük halimi gördüm. Bir oyunla beni yaşlandırmışlar üzereydi güya. Her şeyden evvel ben Türkiye’de siyahi olarak yaşıyorum. O taraftan de değişik bir psikolojim var aslında. Herkes beyaz. Ben beyaz kuğuların içindeki siyah kuğu üzereyim. Benim üzere birini karşımda görebilmek de değişik bir şeydi.

◊ Babana ya da annene kızmadın mı?

– Ben 13-14 yaşlarındayken konuttan gittim. İzmir’de futbol oynuyordum. Antalyaspor’a kendimi transfer ettirdim. 15 yaşında tek başıma başlamıştım zati hayata. Biz annemle anne-oğul münasebetini damardan yakalayamadık. Anneme de babama da kızamıyorum. Herkesin kendince haklı sebepleri var.

◊ Şu anda babanla görüşmeye devam ediyor musunuz?

– Görüşüyoruz. His ile Anka’nın vizesini bekliyoruz. O gelince tüm aile buluşacağız. Anka’nın halaları, amcalarıyla tanışacağı bir ortam olacak. Çocuklukta onları birbirine bağlamak istiyorum.

◊ Memnun bir aile tablosuyla büyümemişsin lakin şu an çok hoş bir ailen var. O eksikliği, kendi eşin ve kızınla mı tamamladın?

– Bu son vakitlerde daima düşündüğüm bir şey. Evlenmek istememin ve çocuğum olmasının istememin sebeplerinden biri bu.

YARIŞMADA KİMSENİN CESARET EDEMEDİKLERİNİ YAPTIM

◊ “Survivor” macerasına geri dönelim; 9 yıl sonra tekrardan müsabakaya katılınca ne hissettin?

– Müsabaka psikolojisi o denli bir şey ki, orası daima bir adrenalin. O adrenalini özlediğimi biliyordum. Birinci yarışımda sayımı da aldım.

◊ Bu yıl seni en çok zorlayan ne oldu?

– Açlık beni hiçbir vakit zorlamıyor. Kendimi güçlü tutabiliyorum. Lakin ruhsal olarak en zayıf hissettiğim periyottu. Müsabakaya başladığım birinci ay “Hiç kimse beni durduramaz” diyordum, kendimi finalde görüyordum. Her şey çok âlâ gidiyordu. Birden yarım saat içerisinde mentalim tam bilakis döndü. Benim gördüklerimi söylemek, net olmak üzere bir zahmetim var. Aslında ben bundan rahatsızlık duymuyorum da ortamda bu türlü bir örgüt yahut topluluk varsa, zıt kanıyı duyunca rahatsız olabiliyorlar.

1 hafta daha kalabileyim niyetinde oldukları için dehşetleri var. Tahminen hepsinden daha çok gereksinimim var bu yarışa benim ancak kendimden vazgeçemediğim için bir istikrar tutturamadık o kadroyla. Biliyorum ki oradaki yarışmacıların hepsi benim söylediğimi söylemek istiyor. Ancak toplulukta kimse ses çıkaramıyor, zira herkesin bir korkusu var. Benim kaygım yoktu ve benden çok derecede rahatsızlardı. Zira sürüye uymuyordum.

◊ Sence yarışa hangi yönünle imzanı attın?

– Bence netliğimle, kimsenin cüret edemediklerini yapabilmemle…

EVDE ŞEN ŞAKRAK BİRİYİM

◊ Seni müsabakadaki Efecan olarak tanıyoruz. Meskendeki eş ve baba yönünle nasıl birisin?

– “Survivor” karakteriyle çok farklıyım alışılmış. Orası diğer bir dünya.

◊ Eşin His ile en çok hangi mevzularda zıtlık yaşarsınız?

– Çok azdır. Ben dinlemeyen ve kendi bildiğini yapan tarafım. O noktalarda His beni yönetim ediyor. Lakin genel olarak sakinim. Meskenin içinde şen şakrak bir halimiz var. Anka da ikimizin karışımı. Artık odağımız Anka oldu. Birbirimize çok fazla fedakârlık gösterdiğimiz için, bir bağdan öte aile olarak kendimizi daima güçlü tuttuk. Tükenemeyecek, enteresan bir sevgi besliyoruz birbirimize. Günümüzde yaşanan bağlara baktığım vakit kendimizi daima farklı gördüm. Bu durum beni çok memnun ediyor.