◊ 22 yıl sonra “Sihirli Annem: Hepimiz Biriz” sinemasıyla yine Betüş rolüne büründünüz. Ne hissediyorsunuz?
– Çok büyük bir sevinç, memnunluk var. Aslında hayalperest biri olduğum için tekrar kendimi bu fantastik işin içinde bulmak beni çok memnun etti. Betüş’ü hem bir bayan, hem bir anne hem de bir peri olarak çok sevdim. Bu iki dünyayı birleştirmesini, sevgiyi, ailenin kıymetini, memnunluğu beslemesini çok sevdim. Onun için Betüş’le tekrar karşılaşmak çok düzgün geldi bana.
Fotoğraflar: Deniz BOY
◊ Dizi takımından vefat eden isimler var. Bu durum burukluk yarattı mı?
– Defne Joy Foster, Mümtaz Sevinç, Ayla Arslancan, Oğuz Oktay, Lale Oraloğlu ve Metin Serezli’yi kaybettik. 2 sene önce de senaristimiz Gamze Özer vefat etti. Çok gençti. Bu sinema onun vasiyetiydi. Senaryo onun esasen lakin güncellemeler olması gerekiyordu. İstek Yurtseven’in çok büyük katkıları ve takviyesi oldu.
◊ Ortadaki 22 yılda takımdaki oyuncularla görüşüyor muydunuz?
– Evet, görüşüyorduk. Hiç kopmadık.
◊ Sinema çekimleri nasıldı?
– Bu çok sahiplendiğim, çok “ben” olduğum bir iş. Mustafa Kotan direktörlüğünü yaptı. Mustafa, “Sihirli Annem” dizisinde 8’inci asistandı. Bugün ise direktör koltuğunda. Geçmişin dostluğu, sevgisi; bugünün gururu oldu Mustafa bizim için.
RİSK ALMAYI SEVERİM ANİ KARARLAR ALIRIM
◊ Uzun vakittir Londra’da yaşıyorsunuz. Ekrandan uzak 22 yıl nasıldı sizin için?
– Konfor alanının dışına çıkmayı, risk almayı çok seven biriyim. Vaktinde Devlet Tiyatroları’ndan istifa etmem bir riskti, Londra’ya taşınmam bir riskti. Her şey birebir gitmeye başlayınca ben rahatsız oluyorum, sıkılıyorum. Onun için de risk almayı ve ani kararlar vermeyi çok seviyorum.
◊ Ekranlarda sevilen bir isimken, tahminen de en verimli devrinizde bölümden uzaklaştınız…
– Genelde onu yapmayı seviyorum. Devlet Tiyatrosu’nda da dünyanın düşüncesini çekip, gelebileceğim en düzgün nokta olan Ankara Devlet Tiyatrosu’na geçtikten 1 ay sonra istifa ettim. İstanbul’a geldim ve her şeye sil baştan başladım. Seviyorum bunu yapmayı. Ancak Londra’da tekrar çocuklarla çalıştım. İnci’s Drama Club’ı kurduk. Orada çok değerli eğitmenlerim var. Daha hoş bir haber vereyim; İnci’s Drama Club’ı İstanbul’a getiriyoruz. Eylül ayında dört noktada Türkiye’de de hizmet vermeye başlıyoruz.
◊ Bu durumda bir ayağınız Türkiye’de olacak…
– Evet, bir ayağım burada olacak. Oğlum Ali üniversite 2’nci sınıfta, 20 yaşına geldi. Kendi kanatlarıyla uçuyor. Orayı büsbütün bırakamam lakin daha çok git-gel yapacağız.
ÇOK ÇILGIN BİR YANIM VAR İÇİMDE FIRTINALAR KOPUYOR
◊ Dışarıdan çok sakin duruyorsunuz fakat bu anlattıklarınıza bakılırsa çılgın bir yanınız da var, o denli değil mi?
– İçimde fırtınalar kopuyor! Çok çılgın bir yanım var. Kimseyi incitmeden, kırmadan kendi içimdeki fırtınaları ortaya dökmeyi, değiştirmeyi, geliştirmeyi seviyorum. Yarışım daima kendimle. Kimseye bakıp da kendimle mukayese etmem, daima kendimle gayretim.
◊ Artık Türkiye’de daha fazla vakit geçireceksiniz, pekala ekranlarda da görebilecek miyiz sizi?
– Evet, olabilir. Bir sürü şey var. En hoşunu, en müspet olanını tercih edeceğim.
◊ Yer aldığınız işlerin olumlu bildiri vermesi olmazsa olmazınız mı?
– Evet doğal ki, zira daima müspete muhtaçlığımız var ülkece, dünyaca. Mutluluğa, kıymetlerimizi hatırlamaya muhtaçlığımız var. Farkındalık çok azaldı. Onun için de bence bu değerli.
◊ Oğlunuz Londra’da hangi kısımda okuyor?
– İktisat ve finans okuyor. Hiç benimle alakası yok. Benim matematikle, sayılarla aram ne kadar berbatsa, onun o kadar harika. Çok da başarılı bir çocuk.
ALİ’DEN ÇOK ŞEY ÖĞRENİYORUM
◊ Betüş’le anneliğiniz ne kadar benziyor?
– Bence çok benziyoruz. Yıllar içinde güzelce iki karakter kaynaştı. Geçen bir ortamda “Siz gerçekmişsiniz, biz Betüş’ü o denli zannediyorduk fakat siz de öyleymişsiniz” dediler. Tıpkı güler yüz, birebir samimiyet, tıpkı müspetlik… Gerçekten çok gülmekten gözlerim çizgi biçiminde geziyorum. Bence hepimiz çok gülmeliyiz.
◊ Bir röportajınızda “En çok anneliği sevdim” demişsiniz. Nasıl bir anne-oğul bağlantınız var?
– Çok harika bir alakamız var. Ali çok küçüktü babasından ayrıldığımda, 3 yaşındaydı. Ali’yle vakit zaman arkadaşız, vakit zaman anne-oğuluz. Biçim değiştiren, evrilen, kendi içinde organik bütünlüğü olan bir bağımız var. Sırdaşı oluyorum, bazen karşı kutupta oluyorum, annesi oluyorum, yaşıtı oluyorum, ben de bir sürü şey öğreniyorum. Çocuklarla çalışmayı en çok sevme sebebim onların güçleriyle beslenmek. Onların dünyaya filtresiz, palavrasız, pırıl pırıl bakan gözlerinden bir şeyler öğreniyorum. Ali’den de keza çok şey öğreniyorum. Çok desteğiz birbirimize.
ESTETİK İDDİALARININ SEBEBİ KAMERA FİLTRESİ
◊ Estetik yaptırdığınız haberleriyle gündeme geldiniz. Yüzünüzde bir süreç yok üzere duruyor fakat hiç değişmemenizin sırrını sorabilir miyiz?
– Kameralara filtre takıyorlar, fotoğraflarla oynuyorlar. Bu durumda yanaklarına dolgu yaptırmış üzere konuşmalar çıkıyor. Lakin sahiden hiçbir şey yok yüzümde. Bu biraz genetik.
◊ Bakım ritüeliniz var mı?
– Hiçbir bakım ritüelim yok. Yalnızca nemlendirici sürerim. Bir tek gözaltı torbalarımı aldırdım 2012 yılında. Onun dışında çok uygun besleniyorum, çok güzel uyuyorum. Hiç gece insanı değilim ben. Erken yatar, erken kalkarım. Her işimi kendim yaparım. Her şeyi yerim lakin dozunda. Salmadım kendimi, zıpkın üzere duruyorum. Buz üzere sulara girip çıkıyorum. Bence hepsinin tesiri var.
GERÇEK SANATKARLARIN KIYMETİ BİLİNMİYOR
◊ Bir röportajınızda televizyonda ahde vefa olmadığını söylemişsiniz. Bu manada kırgınlıklarınız mı var?
– “Sihirli Annem” vaktinde olmuştu. Diğer birisi “Sihirli Annem”i özel bir kanala çekti. Bu kadar bizimle özdeşleşmiş bir işi natürel ki çeksinler. Ancak bize söylenmedi bile. Bu bir vefadır. Aslında “Bizi oynatın” demiyoruz fakat “Keşke basından öğrenmeseydik” demiştik takımca o vakit. Dalda genel manada da bence liyakat ve vefa yok. Çok süratli tüketen bir bölüm. Değer bilmek yok. Gerçek sanatkarların, işçilerin pahası çok bilinmiyor maalesef.
ATİLLA’NIN YAPTIĞI HERKESİN HARCI DEĞİL
◊ Atilla Saral ile gözlerden uzak tuttuğunuz bir ilginiz var. Londra’da sizinle sistemli yaşamıyor, gidip geliyor. Bu durum bağınıza nasıl yansıyor?
– Herkesin kendi özgür alanları olmalı. Daima beraberlikler bana sağlıklı gelmiyor. Bu git-geller, insanların kendi özgür alanlarında kendi yaratıcılıklarını devam ettirmeleri çok hoş. Daima birebir yolda, el ele yürümeye çalışmak yaratıcılığı öldürüyor. Ben öbür türlü bir münasebet bilmiyorum. Daima bir ortada olduğun bir ilgi yaşayabilecek biri değilim. Ben kendimden sıkılıyorum bazen.
◊ Atilla Bey’le projelerinizde birbirinize danışır mısınız?
– Alışılmış fikrini alırım, o da benim alır. Atilla dış görünüşüyle içi çok öbür, çok komik biri aslında. Dışarıdan sert görünüyor. Çok yumuşak kalpli, duygusal ve komik. Tam bir tabiat insanı. Panik atak hastası aslında, ambulans seslerine falan gelemiyor. Assos’ta hayvanlarıyla kendine kurduğu süper bir dünyası var. Herkesin de harcı değil bunu yapmak. 15 yıldan fazladır o denli yaşıyor. Elektrik olmadan yaşadığını biliyorum ben. Londra’ya geldiğinde ardına bakmadan kaçıyor.
TİYATRODA KÖTÜYÜ DE OYNADIM
◊ Sizi “Betüş peri” olarak benimsedik. “Keşke öbür bir iş de yapsaydım da bu karakterle yıllarca anılmasaydım” diyor musunuz?
– Beni o kadar memnun ediyor ki bu durum. Ayrıyeten ben tiyatroda makûs bayan rolleri de oynadım. Tiyatroda o kadar değişik karaktere büründüm ki, bir oda mükafatım var benim. Bu çok kült bir iş. Saflığın, paklığın, doğruluğun simgesi olarak duruyor Betüş. O yüzden hiç rahatsız değilim.
BU MASAL SEVGİYİ VE YETERLİLİĞİ ANLATIYOR
◊ “Sihirli Annem: Hepimiz Biriz” izleyicisine neler söylemek istersiniz?
– Mesajım şu: Biz bir masal anlatıyoruz. Aileyi, sevgiyi, hoşluğu, uygunluğu, birlikteliği, dostluğu anlatıyoruz. Bunlara çok muhtaçlığımız var. Bilhassa birliğe ve beraberliğe. En çok birlik beraberlik bildirisi veriyor “Sihirli Annem”.
