Soner Arıca üzerinde Avustralyalı rock kümesi AC/DC kümesinin tişörtüyle karşılıyor bizi. Şu sıralar ‘Misafir Şarkılar’ turnesi devam ediyor, ‘Kelepçe’ isimli teklisi de kısa bir mühlet evvel yayımlandı. Lakin o yoğunluk içinde bize de vakit ayırıyor. Vakit ilerledikçe sorular ortadan kalkıyor, sohbete dönüşüyor söyleşimiz. Müzik üzerine çok düşünmüş, çok çalışmış bir sanatçı var karşımızda. Hayatına da muhakkak ki tıpkı ihtimamı göstermiş. Okumuş, yazmış, sorgulamış, yüzleşmiş, barışmış, barışamamış, kabullenmiş…
◊ Müzik mesleğinizde verdiğiniz molalar var. Uzun mühlet devam etmenizde bu nefes alma devirlerinin katkısı var mı?
Aslında hiçbirisi çok stratejik değildi. Kontrolümün dışında olanlar da vardı. Çalıştığım imal şirketinin kapanması ya da bir televizyon kanalıyla zıt düşmesi üzere… Hasebiyle o periyot birtakım mecralarda olamadığında es vermiş üzere görünebiliyorsun. Ve bunun nadas üzere görülüyor olmasının beni üzdüğü vakitler oldu. Aslında daima üretimin içindeyim, daima sahnedeyim. Pekala, bu ortaların bana ne yararı oldu? Ruhsal durumum ne kadar âlâ bilmiyorum lakin en azından şu anda ömrümü yönetim edebilecek kadar uygun durumdayım. Kıssa daima devam etmiş, değerli olan bu… Zira sürdürebilmek de çok yıpratıcı.
◊ Hangi istikametlerden?
En yakın arkadaşın bile sana eziyet edebiliyor söylediği bir şeyle; “Onun müziği listede, seninki niçin yok; o konser verdi, sen niçin vermedin” üzere… Bu bir zulüm. ‘Cumhuriyet Marşı’nı yazdığım vakit da bunu fark ettim. Beni yüreklendirici yorumlar yapmasını beklediğim insanlardan hiç ses çıkmadı.
‘İnananamazlar…’
◊ ‘Misafir Şarkılar’ turneniz devam ediyor. Kim kime misafirliğe gidiyor?
Şarkılar bize konuk oluyor, hayatımızın bir devrine. Kimileri kalıcı oluyor, seviyoruz o konuğu. Kimilerini da ‘Bir daha davet etmesek de olur’ diyoruz. Bazen biz müziklere gidiyoruz. Yani buluyoruz onları ve onlarda kalıyoruz uzun mühlet. Bu turnenin repertuvarında öteki sanatkarların müzikleri da var. Ve biz müzisyen arkadaşlarımla misafirliğe gidiyoruz Kastamonu’ya, Kars’a… Oralardaki dinleyicilerimiz de çaldığımız yere gelip konuğumuz oluyor.
◊ Seyirciyi müşahedeler misiniz sahnedeyken?
Ben izleyici olsam artık ne yapardım diye düşünüyorum. Bu hiç aklımdan gitmiyor bir sefer ve bütün sahne boyunca da devam ediyor. O yüzden müzisyen arkadaşlarım bilir, evet, bir listemiz var ancak her an, her şey değişebilir. Çok tetiktedirler. Işıklardan göremeyeceğim alanda bile bir kıpraşma varsa hissediyorum. Nasıl tanım edilir bilemiyorum. Bir dalgalanma oluyor. Bir kopuş. O kopuşa hiç müsaade vermemeye çalışıyorum. Bu şuna sebep oluyor: Her performans dört performans üzere geçiyor.
◊ Sahnede olmayı seviyorsunuz lakin değil mi?
Sahnede her müziğin her sözünde varım. Dışarıdan biri sahneden 5 dakika evvelki halimi, sonra sahnedeki halimi görse o geçişe inanamaz. ‘Birinden biri uydurma bunun’ der. Fakat o sert geçiş ruhsal manada diğer bir şeylere sebep oluyor beşerde. Zira yalnızca sahnede uygun olmak değil sıkıntı. Ne kadar kişi gelecek? Hangi anlayışta şahıslar gelecek? Ben bu seyahatin neresindeyim? Pop müziğin hangi kanadındayım? Daima bunu revize etmek gerekiyor.
◊ En son ‘Kelepçe’yi yayımladınız. Sizin bir şekliniz var. 90’lar ruhunu koruyorsunuz…
Bana aslında müzikseverler yardım etti, onlar belirledi bu seyahati. Birinci albümümü düşünün. O sırada ‘Abone’ çok moda. Değişik müzik kelamlarının olduğu bir devir. Benim de ‘Kurnazlık In, Pasiflik Out’, ‘Parazit Var’ isimli müziklerim piyasada. Ancak albümün B yüzündeki ‘Sen Türküler Söyle’ çok sevildi. İkinci albümde tekrar ‘En Hoş Serüven’ diye techno bir modül yaptık. Genciz, diskolarda çalsın istiyoruz. Fakat ‘Deniz Gözlüm’ ve ‘Vefasız’ patladı. His yoğunluğu olan müziklerimle sevildim. Olağanda buna direnmezsin. Lakin ben direndim. Sonra da dört şarkılık, kesimdeki birinci remiks albümü yaptım. Bütün bunlar olurken ‘Sarhoş’u, ‘Yüreğime Ektim Seni’yi de söylüyorum lakin…
◊ Daima 90’larla ilgili güzellemeler içeren haberler çıkıyor. “Sahiciydi, samimiydi” üzere.
O denli miydi sahiden?
Benim halim aşikardır. Hiçbir 90’lar konseptinin içinde olmadım. Zira her devrin kendine ilişkin, hayatla birlikte paralel devam eden güzellikleri var. O da heyecanlı. Bugün burun kıvıracaksak yeni kuşağa, bunun biraz haksızlık olduğunu düşünüyorum. Bugünün hayat biçimine nazaran uygun müzik yok demek değil ki bu. Yeniden var. Ne yapsın artık, birisi şayet sevgilisine kısa bildiri yoluyla ulaşabiliyorsa mektup mu yazmayı denesin! Sanıyorum o devir biraz dinlenme alanı üzere. Yeni arkadaşlarımız için, dinleyici arkadaşlarım için… Bütün bu gürültünün içinde sakin bir şey üzere geliyor o periyodun müzikleri. Dediğim üzere kendimi de bir-iki program dışında bu konseptin içine sokmamaya çalıştım. O vakit Ajda Pekkan 70’ler gecesine mi gitsin? Ben yeni çıkmış üzere hissediyorum kendimi. Evet, o müzikler sayesinde var oldum, bunu inkâr etmiyorum ancak… 2000’ler için hoş şeyler söylenmeye başladığında ne olacak? Bizim belgemiz kapanacak mı?
◊ Siz de vakitsiz bir sanatçısınız..
Sonraki yıllarda yaptıklarıma haksızlık edemem. ‘Sen Giderken’i 2005 yılında yaptım. Ancak ondan bahsedilirken 90’ların en uygun müzikleri ortasında sayılıyor. Ağzımla kuş tutsam 2010’lar kısmına neredeyse gelemeyeceğim. Halbuki yazdığım müzikler içinde en güzellerinden örnekler o yıllarda var.
◊ Günlük hayatınız için de bu zamansızlık geçerli mi?
Ailemde şu anda üçüncü, hatta neredeyse dördüncü kuşak olacak. Yeğenlerime daha onlar 3 yaşındayken “Diskoya gideceğiz beraber” diyordum. Artık de onların çocuklarına tıpkı şeyi söylüyorum. Ve bunu laf olsun diye söylemiyorum. “Çabuk giyinin, plaja, diskoya gideceğiz” diyorum. Bana “Hadi trekking yapalım” dediklerinde “Tamam, haydi yapalım” diyorum. Orada yorulur muyum, bir şey olur mu bana.. Bunlar aklıma gelmiyor. Lakin birileri zorla getirmeye çalışıyor.
◊ İki saat sahnede canlı performans sergilemek aslında başlı başına sıkıntı değil mi?
İki saat orta vermeden performans yapıyorum. Bu mevzuda iddialıyım. Herkesi getirebilirler karşıma. Ben sahnede çok yeterliyim. Lakin bunun kaynağı işte bütünden geliyor. Yalnızca idman yapıp orada olmaktan değil. Algın, hayatı nasıl hissettiğin…
‘Başka hayatlar varsa orada tahminen paka çekeriz’
◊ Abiniz Erdoğan Arıca sizin Ordu’dan İstanbul’a gelmenize vesile oluyor…
6 yaşımdayken babamı kaybettim. Çocuk yaşlardan itibaren babam olmadığı için abim orada baba figürünün yerini aldı. Bu birçok açıdan çok kıymetli.
◊ Ağabeyinizi de genç yaşta kaybettiniz, değil mi?
Yaşadığım en büyük kayıptı. Ablam için de birebir şey geçerli. Tanıdığın birinin yok olduğunu bilmek bence olacak şey değil. Nasıl buna inanabilirsin? Çok büyük bir imtihan, çok büyük bir sorgu bu…
◊ Kaybetme korkusunu yaşar mısınız?
Hep yaşıyorum. Marazi taraflarım da oradan çıkıyor muhtemelen. Babasızlık yüzünden bir halde bir şanssızlığın oluyor. Bilmediğin bir eksiklik var, tam tanımlayamadığın. O eksiklikle devam ettiğin için tutunmak istiyorsun bir şeylere, birine… Hatta bu sebeple kendimi çok üzdüğüm vakitler oldu. Diğerlerini da üzmüşümdür. Kaybetme korkusunu yaşayınca sağlıklı davranamıyorsun, telaşlı, dertli oluyorsun. O da beşere asıl yapmak istediğini, asıl söylemek istediğini söyletmiyor. Bu bir mukadderat. “Başka hayatlar varsa orada tahminen paka çekeriz” diyorum.
